Pilch

Rola rodzica nie należy do łatwych. Chcemy, by nasze dziecko było szczęśliwe i radosne, co niestety często oznacza, że rozpieszczamy je do granic możliwości, a później nie jesteśmy w stanie niczego od niego wyegzekwować.

Mówimy „posprzątaj zabawki” i słyszymy „nie chcę”, prosimy o umycie zębów i nie wiemy, co zrobić, gdy dziecko reaguje tupaniem nóżkami i biegnie do pokoju. Jak poradzić sobie w takich sytuacjach?

Wyrażaj się precyzyjnie i krótko

Dzieci zupełnie inaczej niż my przetwarzają uzyskane informacje. Jeśli Twoje polecenia będą zbyt ogólne lub też jeśli będzie ich zbyt wiele, dziecko ich nie wykona. I to wcale nie dlatego, że nie chce, ale dlatego, że ich nie rozumie i nie pamięta. Hasło „posprzątaj” mówi wszystko, ale równocześnie nic. Wydając dziecku polecenie, precyzuj zatem, o co Ci chodzi: włóż klocki do pudełka, połóż samochodziki na tamtej półce, włóż buty do szafki. I, co niezwykle ważne, nim poprosisz o kolejną rzecz, pozwól dziecku skończyć pierwszą. A zatem dopiero gdy wróci z łazienki z umytymi rękami, poleć mu, by rozłożyło łyżki na stole.

Pamiętaj o byciu konsekwentnym

Kiedy prosimy, bo dziecko coś zrobiło, a ono ignoruje nasze polecenie, bardzo często po prostu odpuszczamy. I sami zabieramy się do sprzątania zabawek z dywanu. Niestety, w ten sposób Twoje dziecko niczego się nie nauczy. Jeśli prosisz maluszka, by poszedł do łazienki umyć ręce, a pociecha dalej urządza sobie wyścigi samochodowe na dywanie, kucnij obok niego, weź go za rękę i jeszcze raz powtórz polecenie. Pamiętaj również, że krzykiem i złością niczego nie uzyskasz. Mówiąc do dziecka „proszę” (umyj rączki, pozbieraj klocki, wyłącz telewizor) nie tylko nie okazujesz słabości, ale wpajasz mu zasady dobrego wychowania.

Zachęcaj, motywuj

I to na różne sposoby. Jeśli dziecko nie chce czegoś zrobić czy też bardzo się ociąga z wykonaniem danego zadania, zachęć je do podjęcia działania. Możesz obiecać, że jeśli umyje zęby/ręce czy też poukłada buciki, najbliższe pół godziny spędzicie w taki sposób, jak lubi, np. rysując czy oglądając bajkę. Dobrze sprawdzi się również system nagradzania. I nie chodzi tu bynajmniej o kupowanie słodyczy czy nowych zabawek. Nie mniej ważną nagrodą dla dziecka będzie pochwała i poświęcenie mu uwagi, np. wspólna zabawa.

Bądź sprytny

Dobry sposobem na pokonanie dziecięcego uporu jest nadanie przykremu dla dziecka obowiązkowi znamion zabawy. Kiedy maluch ociąga się z ubieraniem, a Ty niemiłosiernie spieszysz się do pracy, zamiast go poganiać powiedz: „Jak myślisz, kto szybciej się ubierze: ty czy mamusia?”. Podobnie możesz postąpić przy posiłku: „Kto pierwszy zje obiad, ten będzie mógł wybrać deser”. Metodę „pierwszy król, drugi szczur” każdy z nas zna z czasów dzieciństwa i doskonale wie, że naprawdę się ona sprawdza.

W tym wypadku pamiętaj o jednym: dzieci czynności wykonują dużo wolniej niż rodzice, gdyż są one dla nich o wiele bardziej skomplikowane. Dlatego rozgraniczaj sytuacje, w których Twoja pociecha celowo wydłuża czas wykonania zadania od tych, w których więcej czasu jest jej po prostu potrzebne.

Zawsze miej argumenty

Odpowiedzi „nie, bo nie” czy też „zrobisz tak, bo ja tak każę” nie tylko nie nakłonią dziecka do posłuszeństwa, ale co gorsza mogą wywołać dodatkowy bunt i opór. Jeśli zatem mówisz dziecku, że nie może ciągnąć zwierzątka za ogon, wyjaśnij mu, dlaczego (bo jak Ty czuje ból i jest to dla niego nieprzyjemne).

Bądź przykładem i każdego traktuj równo

Dzieci bardzo dużo zachowań przejmują po swoich rodzicach. Jeśli zatem chcemy, by dziecko słuchało, również poświęcajmy uwagę temu, co do nas mówi. Jeśli uczymy go jak ważne jest słowo proszę i dziękuję, pamiętajmy, by używać tych słów w stosunku do niego. Jeśli tłumaczymy, że jakiś wyraz jest brzydki, pamiętajmy, że nie może się on pojawiać również w naszym słowniku.

Pamiętaj o szacunku

W dzisiejszych czasach szacunek to niestety „towar” deficytowy. Nauczenie dziecka szacunku dla innych staje się jednym z najtrudniejszych zadań w całym procesie wychowywania. W jaki sposób to zrobić? Przede wszystkim pamiętaj, że jako rodzic nie możesz wyłącznie oczekiwać szacunku od swojej pocieszy, ale też musisz potrafić go okazać.

Jeśli traktujesz swoje dziecko poważnie, okazujesz mu szacunek, nie okłamujesz go, z pewnością łatwiej będzie Ci prowadzić z nim rozmowy i kształtować jego właściwe, oczekiwane przez Ciebie zachowania.